Franciscus in meditatie, Caravaggio (1607)
In een somber en dor landschap omhult San Francesco een schedel met zijn handen. Hij mediteert over de dood, die wordt beschouwd als de verlossing uit het aardse leven. Elk detail in de scène draagt het teken van nederigheid en boetedoening, zoals het gat in het habijt over zijn schouder, de gebroken boomstam en het houten kruis, dat een duidelijke toespeling is op de passie van Christus. De schedel en het kruis bemiddelen in de dialoog tussen San Francesco en het goddelijke en volgen een aprototypische contra-reformistische iconografie.
