De dood van Cleopatra, Guido Cagnacci
Vanaf de Renaissance verwierp de wereld van de literatuur en de kunst de christelijke perceptie van zelfmoord als een verwerpelijke daad en richtte zich op die tendensen van de klassieke filosofie die zelfmoord in bepaalde gevallen vierden als een logische en moedige daad. Vanaf de 16e eeuw werden heldinnen een populair onderwerp in de schilderkunst en werden ze soms samengevoegd in een reeks van zogenaamde donne famose (beroemde, heldhaftige vrouwen).
In dit schilderij van Cleopatra, het laatste van dit onderwerp in zijn oeuvre, combineert hij twee tegenstrijdige artistieke stromingen: de realistische en expressieve gebaren en gelaatsuitdrukkingen van de bedienden, sommige in ontroerend verdriet, andere in onrustige observatie, zijn beïnvloed door Caravaggio's opvolgers en staan naast de klassieke houding van de stervende Cleopatra, overgenomen van Guido Reni en Correggio. Evenzeer geladen met spanning is het contrast tussen de monochrome achtergrond en de open weergave van de zacht verlichte vrouwelijke naakten.
