De fontein van de liefde, Jean-Honoré Fragonard...
In het midden van een groen bos, een jongeman en -vrouw die zich gretig naar voren haasten, met hun voeten net aan de rand van een fonteinbassin. Putti stoeien in het water van de fontein en de golvende nevel, en een van hen biedt de jonge geliefden een kopje van de magische vloeistof aan om te drinken. Het verhaal van de Tuin van de Liefde, een allegorie van de aard en de vooruitgang van de liefde die zijn oorsprong vindt in de poëzie van de klassieke oudheid en de Middeleeuwen, draait om deze Fontein van de Liefde. De fontein brengt het water voort, waarin Cupido zijn pijlen dompelt of waaruit geliefden drinken en verliefd worden. In bijna elke periode hebben kunstenaars dit romantische motief geschilderd. Tijdens de jaren 1700, kwamen kunstenaars de Fontein van de Liefde bijna als een genre onderwerp behandelen, met geliefden in hedendaagse klederdracht die flirten in een tuin rond een decoratieve fontein. Met deze versie keerde Jean-Honoré Fragonard de allegorie terug naar haar klassieke oorsprong en gaf ze haar de opwindende kick van die eerste betoverende momenten van liefde terug. De typische rococokokunstenaar Fragonard reageerde op de neoklassieke beweging op een uiterst inventieve manier en voegde een zachte, stomende sfeer toe aan zijn cameo-achtige figuren.
