De laatste van de Buffels, Albert Bierstadt
De laatste van de Buffels is het laatste, grote, westerse schilderij van Albert Bierstadt. Het is zes bij tien voet groot en weerspiegelt zijn eerste massieve olieverf, het Vierwoudstedenmeer (1858), ook in de National Gallery of Art collectie. Het ambitieuze landschap combineert een verscheidenheid aan elementen die hij tijdens meerdere westerse excursies had geschetst. Door zijn compositorische karakter bevat het uitzicht vele topografische kenmerken die representatief zijn voor de Grote Vlakten: de dode en gewonde buffels op de voorgrond bezetten een droge, gouden weide; hun tegenhangers steken een brede rivier over in de middelste grond; en anderen grazen zo ver als het oog kan zien als het landschap zich tot prairies, heuvels, mesa's en besneeuwde toppen keert. Op dezelfde manier voedt het vruchtbare landschap een overvloed aan wilde dieren in de vlaktes, waaronder elanden, coyotes, antiloopschorren, vossen, konijnen en zelfs een prairiehond linksonder.
