De portret-, documentaire- en reisfotografie van Monique Tekstra-van Lochem

Een brug tussen hier en daar

Als cultureel antropoloog is Monique gefascineerd door mensen en hun leven. “Vooral de diversiteit van culturen, religies en rituelen vind ik ontzettend mooi om te zien”, vertelt ze. “Al van jongs af aan ga ik graag met mensen in gesprek, vraag ze het hemd van het lijf en luister naar hun verhalen. Lange tijd heb ik gedacht dat een camera een barrière zou zijn tussen mij en de persoon tegenover me, maar niets blijkt minder waar. De camera kan juist een prachtig middel zijn om in contact te komen met mensen. Bovendien biedt de camera de mogelijkheid om aan mensen te laten zien wat ik zie. Om de culturen en landen waar ik naartoe reis en waar ik me zo graag in onderdompel hier te laten zien en zo dichterbij te halen. Met mijn fotografie wil ik een brug vormen tussen 'hier' en 'daar'.”

Fascinatie voor culturen

Monique weet niet beter dan dat ze geïnteresseerd is in landen ver weg. “Als kind verslond ik boeken die gingen over andere culturen en verre landen. Tijdens en na mijn studie culturele antropologie heb ik veel gereisd en altijd schreef ik over wat ik meemaakte en over de mensen die ik ontmoette. Ik maakte af en toe wel eens een fotootje, maar voor de echt mooie foto's, had ik een fotograaf nodig. Maar die legde dan weer precies niet vast wat ik graag wilde laten zien. Toen door corona al mijn reizen werden geannuleerd, besloot ik nadat ik talloze fotografiecursussen had gevolgd, een vakopleiding te gaan volgen. Zodat ik in het vervolg zelf de foto's kon maken waarmee ik mensen kon laten zien wat ik ervaarde en zag in al die landen en culturen. Die vakopleiding heb ik inmiddels met succes afgerond en zodra het kan hoop ik weer te kunnen gaan reizen en aan de hand van mijn documentaire-, portret- en reisfotografie er mensen te laten mee genieten. Reizen is mijn grootste passie. Als ik langere tijd niet heb gereisd, word ik zelfs een beetje kriegelig. Mijn gezin en ik weten dan dat het weer tijd is. Tijd om me onder te dompelen in een cultuur en land dat ik niet ken, gewoonten leren die voor mij nieuw zijn.”

Toegang tot iemands leven

Haar fotografie bestaat hoofdzakelijk uit portret-, documentaire- en reisfotografie. “Ik houd van zwart-wit met hoge contrasten. Voor mij maakt dat een foto tijdloos. Maar ik ben ook dol op kleurenfoto’s die de sfeer uitademen van het land waar ik me bevind. Ik maak graag portretten, maar nog liever volg ik mensen in hun dagelijks leven, zeker als het gaat om rituelen. Ik werk volledig vanuit mijn gevoel. Mensen zijn mijn inspiratie, altijd en overal.

Ik vind alle mensen prachtig, gewoon hoe ze zijn. Zonder opsmuk, maar met mooie verhalen. Maar ik houd ook van algemene sfeerbeelden (reisfotografie). Ik kan enorm vallen op mooie patronen van bomen of planten en ik heb een zwak voor oude deuren en ramen. Die deuren en ramen staan symbool voor de toegang tot iemands leven. Achter iedere deur en raam speelt zich een verhaal af dat ik graag ontdek.”

Vrolijkheid in Portugal

Haar favoriete beeld op Werk aan de Muur is 'Vrolijke oude man in Portugal'. “Deze man kwam ik tegen op een pleintje in een piepklein dorp in the middle of nowhere in Portugal”, blikt ze terug. “Rond de kerk op het plein zaten twee mannen te kletsen en een oude vrouw deed op haar balkon de was met zo'n ouderwets wasbord. Een prachtig tafereel. Ik kon een klein gesprekje voeren met de vrouw en de mannen. Blijkbaar had dat deze oude man nieuwsgierig gemaakt, want ineens kwam hij met zijn wandelstok uit een steegje gewandeld. Vrolijk lachend met slechts 1 tand in zijn mond, haakte hij aan bij ons gesprek. Hij moest vreselijk lachen om mijn blote benen en slippers. Het was oktober en zo'n 22 graden, dus ik vond het heerlijk weer. Hij vond het met zijn wollen trui blijkbaar maar koud en trok hij zijn eigen broekspijp omhoog. Daar kwam een lange onderbroek onder vandaan! Het was zo'n hilarisch tafereel. Ik genoot van dit contact met deze lieve mensen en nadat ik de oude man had geholpen met zijn broekspijp weer naar beneden te doen, maakte ik nog een foto van ze. Hierop zie je de man precies zoals ik hem daar had ontmoet: vrolijk lachend en zwaaiend. Als je zo'n vrolijkerd aan de muur hebt, dan word je toch spontaan zelf ook vrolijk?”