Ontdek de natuurfotografie van Maayke Klaver
De magie van de alledaagse natuur
Het verhaal van Eus Driessen
Eus Driessen (42) groeide op in het prachtige Limburg. Maar voor de liefde verhuisde hij twaalf jaar geleden naar Waddinxveen. De geboorte van zijn lieve dochter bracht hem een nieuwe hobby: fotografie.
Het fotograferen begon rond de geboorte van zijn dochter
Voor ons staat een grote man, luisterend naar de naam Eus, wat de afgekorte versie is van Eugene. Zijn volle baard en stoere overkomen doen je verrassen dat hij afgekeurd thuis zit. In zijn ogen zien we een sprankeling die ons juist laat zien hoe enthousiast hij is. “Ooit was ik internationaal vrachtwagenchauffeur en door een beschadigde zenuw kan ik helaas niet meer werken. Dit ook mede door de vele medicatie tegen pijn.” zegt hij.
“Het fotograferen begon zo rond de geboorte van mijn dochter,” begint Eus. “Je kent het wel, de kleine doet wat leuks en je hebt een compact camera waarmee je het vast kan leggen…” Jazeker, dat kennen wij. Echter duurt het vaak zo’n vijf seconden voordat de camera hapklaar is voor fotografie en dat is voor een baby soms net even te lang. “Klopt, en aan een baby vragen of ze het nog een keer wil doen is lastig. Daarom kocht ik een spiegelreflex.”
Eerste trip naar een chocoladefabriek
Zo kwam het dat Eus terecht kwam op een fotoforum. Hier ontmoette hij een verdwaalde Groninger die verhuisd was naar Gouda. “Hij maakte me bekend met het fenomeen urban exploration, ook wel urbex genoemd.” Hun eerste trip ging naar een chocoladefabriek. Dat klinkt net zo veelbelovend als het boek van Ronald Dahl. Het enige verschil met het boek is dat deze chocoladefabriek leeg staat.
“De chocoladefabriek was leuk, en hierna bezochten we steeds meer toffe locaties,” begint Eus. Ze werden heel goede vrienden, tot hij op een dag kwam te overlijden. “Toen was de lol van het urbexen er even vanaf en heb ik een poos geen locaties bezocht.” Tragisch, maar passie is passie en het kriebelde. Inmiddels heeft Eus het plezier in urbexen terug. “Samen met een vriend en zijn vrouw, struinen we door leegstaande panden.”
“In de loop van die jaren van urbex leerde ik het bewerken van foto’s en kreeg ik steeds meer een eigen stijl. Het mooiste compliment was dat mensen mijn foto’s herkende aan de stijl van bewerken. In deze stijl deed ik eigenlijk veel in HDR (High Dynamic Range) omdat de contrastverschillen met het buitenlicht en binnenlicht zo groot was dat de foto’s niet tot hun recht kwamen. Zelf vind ik HDR erg fijn, zolang het een toegevoegde waarde heeft en zolang het er erg natuurlijk uitziet. Later maak ik eventueel stukken lichter of donkerder, net wat past bij de foto.”
Een pracht locatie
Zo is hij ooit in een Russisch ziekenhuis terecht gekomen. Volgens Eus een pracht locatie. “Het hele ziekenhuis was compleet gestript, tot de kabels in de muur aan toe!” zegt hij vol overtuiging. “We kwamen in een hal waar we nog niet waren geweest toen ik ineens iets rook. Het was de geur van desinfectiemiddel!” Zo stond hij ineens in een operatiekamer, geheel compleet met bed en lamp en waar de verf van de muur af bladderde. “Dit zijn de juweeltjes waar je het voor doet!”
Als favoriet kiest Eus industrieel verval, dus industriële gebouwen die gebouwd zijn in de periode tot de tweede wereldoorlog, en alles van de koude oorlog. “Maar een villa op zijn tijd vind ik ook leuk,” voegt hij eraan toe. “Wat erg mooi is om te vinden zijn bijvoorbeeld een bril, kleding of een meubelstuk. Zulke dingen vertellen een verhaal over het huis. Of bijvoorbeeld plantjes die groeien op plekken waar je het niet verwacht en je je beseft dat de natuur haar plek weer terug claimt”
Is een locatie te lastig voor mij, dan ga ik er niet naar binnen
De beste urbexlocaties zijn geheim; da’s een algemeen gegeven. Alleen via via kom je aan de pareltjes onder de urbexlocaties en dat weet Eus al te goed. “Tijden veranderen, jammer genoeg. Waar je vroeger bijna niemand tegenkwam, zie je nu busladingen aan mensen die met hun telefoon fotograferen. Dat vind ik jammer, want zo wordt het steeds lastiger om mooie locaties mooi te houden. Omdat het ook steeds drukker wordt, loert het gevaar om de hoek. Er zijn helaas ook fotografen die het bezoek niet meer kunnen navertellen.” Maar Eus is voorzichtig en hij kan ook niet anders want hij heeft veel pijn. “Rare capriolen maken op een locatie zit er sowieso niet voor mij in. Is een locatie te lastig voor mij, dan ga ik er niet naar binnen.”
Langzaamaan verbreedt Eus zijn horizon. Hij is inmiddels de huisfotograaf van het lokale radiostation en hij fotografeert graag samen met zijn tweelingbroer Richard, die overigens ook een shop heeft bij Werk aan de Muur.
